de thuiskomst in Athene

Er is iets verschrikkelijks gebeurd en ik weet niet of ik dit mezelf ooit zal kunnen vergeven. De kinderen hadden gelijk, het land dat ze zagen, was Athene. We kwamen thuis. Ik dacht mijn vader al te zien staan op de kliffen en ik zwaaide wild met mijn armen. Hij zag het niet en ik wist dat zodra ik hem het hoofd van de Minotauros had laten zien, hij zou glunderen van trots. Maar toen gebeurde er iets wat ik nooit had verwacht. Mijn vader, Aigeus; koning van Athene, sprong van de kliffen af! Ik snelde naar de plek in het ondiepe water, waar hij was terechtgekomen. Maar het was duidelijk te laat; mijn vader was dood. In een flits herinnerde ik me wat hij tegen me had gezegd voor ik op de bood stapte richting Kreta: “'Als het je lukt hijs dan je witte zeilen bij terugkomst in Athene, zo zal ik weten dat je de minotauros hebt verslagen en nog leeft.” Ik voelde het schuldgevoel me bekruipen en wist dat ik de witte zeilen had gebruikt voor het hoofd van de Minotauros. Mijn vader had zichzelf van het leven beroofd omdat hij dacht dat ik dood was! Door de domme fout die ik had gemaakt was ik schuldig aan de dood van mijn vader...